Rumen fizyolog, tıp profesörü ve politikacı Nicolae Constantin Paulescu (30 Ekim 1869 - 17 Temmuz 1931), en çok diyabet üzerine yaptığı çalışmalarla ünlüdür. Bunlar arasında pankrein (insülin içeren bir pankreas özütü) patenti de vardır. "Pankrein", tuzlu suda sığır pankreasının özütüydü ve ardından bazı safsızlıklar hidroklorik asit ve sodyum hidroksit ile gideriliyordu.
Bükreş'te doğdu, 1888'de Bükreş'teki Mihai Viteazul Lisesi'nden mezun oldu. 1888 sonbaharında Paulescu, tıp fakültesine kaydolduğu Paris'e gitti ve burada diğerlerinin yanı sıra Étienne Lancereaux ile çalıştı. 1897'de Recherches sur la structure de la rate teziyle Tıp Doktoru derecesiyle mezun oldu. Aynı zamanda Paris Üniversitesi Fen Fakültesi'nde kimya ve fizyoloji okudu ve ayrıca bilim alanında doktora derecesi aldı.
Paulescu, M.D. derecesini aldıktan sonra hemen Paris'teki Notre-Dame du Perpétuel-Secours Hastanesi'nde yardımcı cerrah olarak atandı. 1900'de Paulescu Romanya'ya döndü ve ölümüne kadar (1931) Bükreş Üniversitesi Tıp Fakültesi Fizyoloji Bölümü Başkanı ve Bükreş'teki St. Vincent de Paul Hastanesi'nde Klinik Tıp Profesörü olarak görev yaptı.
KEŞFE GİDEN YOL
1916'da, diyabetli bir köpeğe enjekte edildiğinde kan şekeri seviyeleri üzerinde normalleştirici bir etkiye sahip olduğu kanıtlanan sulu bir pankreas özütü geliştirmeyi başardı. Deneyleri tamamladıktan kısa bir süre sonra, Rumen ordusunda göreve çağrıldı. I. Dünya Savaşı'ndan sonra araştırmalarına devam etti.
Paulescu'nun pankreas özünü hazırlamak için kullandığı yöntem, Amerikalı araştırmacı Israel Kleiner'in 1919'da Journal of Biological Chemistry'de yayınlanan bir makalede tanımladığı bir prosedüre benziyordu. Kleiner, prosedürünü kullanarak özütünün intravenöz enjeksiyonlarından sonra kan ve idrar glikoz konsantrasyonunda önemli azalmalar gösterebilmişti. Paulescu daha sonra 10 Nisan 1922'de Romanya Sanayi ve Ticaret Bakanlığı'ndan pankrein üretme yönteminin patent haklarını (patent no. 6254) aldı.
Şubat 1922'de, Kanada'daki Toronto Üniversitesi'nden doktor Frederick Banting ve biyokimyacı John Macleod, bir insan hastada kan şekeri (glikoz) seviyelerini (glisemi) normalleştirmek için farklı, alkol bazlı bir pankreas özütünün başarılı bir şekilde kullanılmasıyla ilgili makalelerini yayınladılar. 11 Ocak 1922'de başarısız bir girişimde bulunuldu ve 25 Ocak 1922'de başarılı bir uygulama yapıldı. Toronto ekibi insülinlerinin saflığına güveniyordu ve bunu hastaya intravenöz olarak enjekte ederek glikozüri ve ketonüriyi temizledi ve normal kan şekerini geri kazandırdı.
ÖNCE KÖPEKLERDE DENEDİ
Paulescu'nun 1921 tarihli makalelerinde özütün köpeklerde toksik yan etkilere neden olduğu ve bunun da onu insanlarda kullanılamaz hale getirdiği belirtiliyordu ("qui la rendent inapplicable dans la pratique médicale"). Bu nedenle, pankreas özünü 25 Şubat 1922'de insanlarda test ettiğinde özütü rektal olarak uyguladı. Hastalarda glikozüride bir miktar azalma olduğu görülüyordu. Bu bariz başarı, 24 Mart'ta özünü bir diyabet hastasına intravenöz olarak enjekte etmesi için onu cesaretlendirdi, ardından hastanın kan şekeri görünüşe göre sıfıra düştü. Sıfır kan şekeri seviyesi hastayı hipoglisemik bir komaya sokmalıydı, ancak makalelerinin hiçbirinde bu etkiden bahsetmedi. Buna karşılık, Toronto ekibi aylardır köpeklerin aşırı dozda insülinle diyabetik komaya girebileceğini biliyordu, bu yüzden klinik deneyler için portakal suyu ve şekerleme hazırladılar.
İNSÜLİNDEKİ TARİHİ YANLIŞ
Banting ve Macleod 1923 Nobel Fizyoloji veya Tıp Ödülü'nü kazandıktan sonra, Nicolae Paulescu Nobel Ödülü komitesine insülini ilk keşfeden kişi olduğunu iddia eden bir mektup yazdı. Ancak, öncelik iddiaları sürdürülemedi. Profesör Ian Murray, Paulescu'ya karşı "tarihsel yanlışı" düzeltmek için çalıştı. Murray, İngiliz Diyabet Derneği başkan yardımcısı ve Uluslararası Diyabet Federasyonu'nun kurucu üyesiydi. Journal of the History of Medicine and Allied Sciences dergisinin 1971 sayısındaki bir makalede Murray şunları yazmıştır:
"Toronto ekibi araştırmalarına başladığında pankreasın antidiyabetik hormonunu çıkarmayı ve diyabetli köpeklerde hiperglisemiyi azaltmada etkinliğini kanıtlamayı başarmış olan seçkin Rumen bilim insanı Paulesco'ya yeterince değer verilmemiştir."
