Ali Beygiret, gazetemize yaptığı açıklamada şöyle konuştu:

Beygiret: Üretici, birleşmeden,kooperatifleşmeden olmaz.!

“Ben, Kooperatifçiliği çok iyi bilen bir adamım. Çünkü, içinde bulundum. Gölkoop’u kurduk. Göle gidip balık avlamadım ama o Gölkoop kurulurken benim kadar kimse koşturmamıştır. Araba yoktu köyde benden başka o zaman. Murat Karayalçın’ı getirdik buraya. Türkkan pasajında Ertan Erengin’in bürosunun olduğu yerde aynı büroyu tuttuk. Yalçın bey, 15 gün burada kaldı. Her sabah gelip Murat Beyi alıyorduk, gölün etrafında dönüyorduk arabayla. Kooperatif için örgütlüyorduk köyü. O zaman Kooperatifler Genel Müdürlüğünde örgütleme sorumlusuydu Murat Karayalçın’dı. Alıp getiriyordum Murat Beyi, bir tek Bereketli köyüne giremiyorduk. Rahmetli İzzettin Yaşbek, Ali Sert, o ikisi köyü örgütlemişlerdi o zamanlar, o köye giremiyoruz; ‘komünist’ bunlar demişler köylüye. Oysa ki,mücadelemiz  kooperatifleşebilmek adına! Halbuki garibanın parası yok, sandalı yok, ağı yok, motoru yok.  Biz sandal veriyoruz, ağ veriyoruz, motor veriyoruz. Balığı tut, tuttuğunu sat,  tuttuğunun 5’te birini kadar kesip kooperatif  karşılığını yatıracaklar. Ama bunu anlatamadık insanlara. Kurulmadı mı, kuruldu ama ’80 ihtilâli geldi, geçmiş olsun..! Sildiler onu da…”

‘Tarımda girdi maliyetleri uçtu.!’

“Buğday ekiyorum. Ben buğdayları ektim, bir iki gün sonra hava yağmazsa ilaç atacağım; kök boğaz ilacı. 1 kilosu 200 lira onun da. Geçen sene 1 kilo ilaç 80 liraydı. Her sene alıyorum bunu. Peşin aldığım için ben ucuz aldım sayıyorum kendimi. Ama peşin aldığım için. Sen onu kooperatiften veresiye alırsan 300 lira ödersin Eylül ayında. 100 lira zararın olur. Geçen gün birisi anlatıyor köyde , “üç senedir borçları öteliyorum” diyor. Sürekli öteletirsen, deprem olunca nasıl toprak kabarır, dağlar oluşur, aynı onun gibi oldu şimdi, onun hayatı bitti.”

‘Tarım ürünlerinde ithalat köylüyü bitiriyor.!’

‘Türkiye, Tarım Bakanlığı Afrika’nın kimi ülkelerinde, Sudan’da tarım arazileri kiralıyor. Sudan’da da kiralansın ama, Türkiye’deki tarıma daha fazla önem verilmeli, ve öncelik bizim çiftçimiz, bizim topraklarımız olmalı. Türkiye’de köylünün işi en zor iş. Köylü hem kendini doyurmaya uğraşıyor, hem Türkiye Cumhuriyeti’ni doyurmaya uğraşıyor üreterek. Ama gene üvey evlat. Bu sene benim gibi insanların buğdayları satış işi bitti, 2 liraya, 2 lira 75 kuruşa buğday aldı tüccar. Onlar bitince Ukrayna’dan 5 lira 60 kuruşa buğday alındı, Toprak Mahsulleri Ofisine verildi, 225 kuruşa değirmenlere satıldı. Görev zararı denildi. Görev zararı yapacaksak Bunu kendi köylümüz, kendi çiftçimiz için yapmalıydık öncelikle. Benim buğdayımı da 5 liraya alıp dağıtabilirlerdi. Bizim köylümüz, bizim çiftçimiz de kazansaydı...”

‘Köylü her şeyin farkında.!’

“Ben bu ülkeye bir şeyler üretmeye uğraşırken, bu ülke için bir şeyler yapmaya uğraşırken, sen kendi ülkenin  çiftçisine yüzünü dönersen, bu olmaz. Vermeyince, toprağa dayalı üretim yapan biri olarak ‘neden vermiyorsun’ demek hakkım yok mu benim? Sudan’da 90 bin dönüm yer kiraladılar. Bir sürü makine ekipman götürdüler, orada devrim olunca makineler de kaldı ekipmanlar da kaldı, paralar da kaldı. Türkiye Cumhuriyeti’nin zararı oldu. Türkiye ‘de bu kadar tarım yapılamadan bırakılmış arazi varken, neden oraya gittiler, buradaki insanımıza yardım edip de burada yapılamaz mıydı o tarım? diye hep kafamı kurcaladı, üzüldüm.”